Είμαι περήφανος που είμαι φίλος σου!

Είπα να της κάνω έκπληξη, θα πήγαινα με το ποδήλατο από τα πεζοδρομια της διαδρομής να την καμαρώσω και να της κάνω παρέα! Είμαι λίγο πιο πάνω από το στάδιο κοντά στην στροφή παγκράτι, οι δρομείς είναι πολλοί κάπου όμως την παίρνει το μάτι μου να περνάει αεράτη (φώναξα αλλά που να ακουστώ) φεύγω με το ποδήλατο και στρίβω για Χίλτον τη στήνω εκεί και περιμένω, μου φαίνεται ότι έχει περάσει αρκετή ώρα και μάλλον την έχασα! Να δεις που πέρασε και δεν την είδα γαμώτο, λίγο πιο πάνω στο Μετρό μέγαρο μουσικής, περιμένω πάλι και τη βλέπω από μακρυά να έρχεται γελώντας τρέχοντας με ένα παιδάκι ξανθούλικο! Έλα Χριστε και Παναγιά σκέφτηκα πού το βρ΄γκε καλέ το πιτσιρίκι; Πλησιάζου και τότε αρχίζω να της φωνάζω και να κουνάω τα χερια μου πάνω -κάτω! Με βλέπει γελάει και μου ρίχνει ένα φάσκελο όλο δικό μου! Έρχεται προς το μέρος μου, "τί κάνεις εσύ εδώ ρε όργιο; " Με ρωτάει, "Καλέ μή σταματάς, τρέχα θα τα πούμε μετά.." της λέω εγώ ο αφελής (λες και δεν την ξέρω..) Έχω παρέα μου λέει και δείχνει τον πιτσιρικά ο οποίος ήταν ένα Αμερικανάκι που ήρθε να τρέξει με τον πατέρα του, τα έδωσε όλα για τα πρώτα μέτρα όπως όλα τα πιτσιρικάκια, μετά τα έφτυσε και ο καλός μπαμπας του, τον παράτησε για να συνεχίσει την κούρσα του. Ο μικρός φοβήθηκε κι εβαλε τα κλαμματα μέχρι που τον βρήκε η δικιά μας και τον έπιασε από το χεράκι και τρέχανε μαζί μέχρι που λίγο πιο πάνω στην στροφή για Μιχαλακοπούλου βρήκανε κάτι συμπατριώτες του μικρού και τόν "παρέδωσε" εκεί και τότε επιτέλους την είδα να τρέχει κανονικά! Την θαύμασα γιατί ήξερα ότι δεν έχει κοιμηθεί εδώ και πολλές μέρες πάνω από 2-3 ώρες ανα 24ωρο, (φαινόταν και στους κύκλους γύρω από τα μάτια της) κι όμως τώρα που άφησε τον μικρό πήγαινε πολύ ωραία... Εγώ λίγο πιο μακρυά στα απέναντι πεζοδρόμια, ξαφνικά την βλέπω να σταματάει και να πηγαίνει προς τα αριστερά, να ανεβαίνει πάνω στο διάζομα και να χειροκροτεί, μαζί της σταματησαν κι άλλοι, σε λίγο κατάλαβα γιατί... ερχόταν ο πρώτος! Τον χειροκρότησε, περίμενε και τον δεύτερο, και τον τρίτο... ξεκίνησε να τρέχει πάλι, σε λίγο τη βλέπω να πιάνει από το χέρι μια κοπέλα που περπατούσε, κάτι είπαν δεν ξέρω τί, αλλά χαμογελούσαν και οι δύο. Η κοπέλα ξεκίνησε να τρέχει πάλι, και η "ποδηλάτρισσα" συνέχισε να τρέχει μαζί της, χειροκροτώντας την... μετά από λίγο έφυγε πάλι μπροστά, βρήκε άλλους κουρασμένους, τους ξεσήκωσε όλους!!! Οι περισσότεροι άρχισαν να τρέχουν, την άκουσα να λέει σε έναν νεαρό "Έλα πάμε, τό'χεις...!!!!" Λίγο πιο μετά στην γέφυρα ερίπου τη βλέπω που χαιρέτησε κάτι γεράκους, βλέπω και το ηλικιωμένο ζευγάρι να χαμογελάει.. κοιτάω το ρολόι μου... "Μα τι κάνει μωρέ σκέφτομαι.. εχει χασει τόσο χρόνο.." Την πλησιάζω, της φωνάζω, εντωμεταξύ, η βροχή έχει σταματήσει κάπως "Μωρή τρελή τί θα γίνει θα τρέξεις; Δεν πρόκειται να κάνεις κάτω από ώρα έτσι όπως πας.." -"Χέστηκα! Εγώ το διασκεδάζω!" μου απάντησε κι έμεινα κόκκαλο!
Πραγματικά το διασκέδαζε, όσο την έβλεπα τόσο το καταλάβαινα... περνάει κάτω από τη γέφυρα, ανεβαίνει και τη βλέπω να φεύγει βολίδα, ειχε διανύσει ήδη το πρώτο μισό της διαδρομής, της έμενε άλλο τόσο... Τη χαζεψα για άλλη μια φορά... πόση δύναμη έχει αυτή η κοπέλα και για πόσα πράγματα... Την ακολουθώ με το ποδήλατο, από μακρυά δεν θέλω να με δει, αν με δει ξερω ότι θα σταματήσει, για να μου μιλήσει, τρέχει όμορφα, στρωτά, χαιρετώντας όσους είναι στο δρόμο για να ενθαρρύνουν τους δρομείς, συνεχίζει να τρέχει αλλά παράλληλα, εμψυχωνει όποιον κουρασμένο βλέπει μπροστά της, δεν ξέρω πόσο κόσμο ξεσήκωσε, πόσα χέρια έπιασε, πόσα χαμόγελα μοίρασε! Πολλά σίγουρα! Ένιωσα πολύ περήφανος που είμαι φίλος της, πολύ σπουδαίος που ανήκω στους ανθρώπους που αγαπά. Λίγο πιο κάτω στη στροφή μπροστά από τον δρομέα, έξω από το Χίλτον την είδα να χειροκροτά έναν τυφλό δρομέα με την συνοδό του, λίγο μετά την είδα που ενθάρρυνε άλλη μιά κουρασμένη δρομέα, που περπατούσε εξαντλημένη, Λίγο πριν στρίψει στην Ηρόδου Αττικού, έγινε χαμός με ένα γκρουπ Ιαπώνων που χειροκροτούσαν, και που ξεσηκώθηκαν όταν την είδαν να πιάνει άλλον ένα δρομέα από το χέρι, να τον ξεσηκώνει, να τον χειροκροτεί, και να τον κάνει τελικά να συνεχίσει χαμογελώντας! Η ατάκα της γνωστή... "Έλα, πάμε το 'χεις!!! Έφυγες! Μπράβο!" και πάντα με χαμόγελο, και φαινόταν ότι το έκανε με την καρδιά της!
Συνέχισε.. και τελικά τερμάτισε, μούσκεμα από τη βροχή και με μαύρους κύκλους από την αϋπνία, αλλά με το που πέρασε την αψίδα χαμογελούσε και ακτινοβολούσε!
Πάει να παραδώσει το τσιπάκι της, έχω μπει ήδη μέσα κι εγώ, και τρέχω να την βρώ, και τότε βλέπω μια κυρία που την τράβηξε από το χέρι να τρέξουνε μαζί, για λίγα μέτρα στην κατηφόρα της Ηρόδου Αττικού, να την αγκαλιάζει και να της λέει.. "Την ευχή μου να' χεις κοπέλα μου, νά ΄σαι καλά. Μού δωσες δύναμη!"
Ε πόσο πιο περήφανος μπορώ να ΄γίνω για την κολλητή μου;

Συγχαρητήρια κούκλα μου! Είμαι πολύ περήφανος που είμαι φίλος σου!!!




4 σχόλια:

  Gi Gaga Kouni Beli

11 Νοεμβρίου 2009 στις 6:43 μ.μ.

Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία (όχι τα δικά μου βρε χαζέ, για τη χαζή λέω!)

  ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ

11 Νοεμβρίου 2009 στις 7:10 μ.μ.

......
Δεν ξέρω τί να πώ!
Αμηχανία αλλά και χαρά, κοκκίνισαν τα μαγουλά μου!
Εγώ έχω πολλούς λόγους να είμαι περήφανη για σένα και την Κατερίνα.
Σε ευχαριστώ για τα πολύ όμορφα λόγια σου για μένα, και για την πλήρη αναμετάδωση της διαδρομής, (ουτε κι εγω θυμόμουν τόσες λεπτομέρειες)

Και ναι, ο Gi gaga Έχει δίκιο.. είναι αμοιβαία!

Σας αγαπώ πολύ και τους 3!


Υ.Γ. Πιο χαλια φωτογραφία μου δεν είχες να ανεβάσεις?

  Gi Gaga Kouni Beli

12 Νοεμβρίου 2009 στις 5:06 μ.μ.

...για να αρχίσει αυτή τις αγαποσύνες.......

  Romain

14 Νοεμβρίου 2009 στις 6:40 μ.μ.

> Gigagakounibeli
Το ξερω...!!!!!!!

>ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ
Μια χαρά είναι η φωτογραφια χαζό!
Κι εμεις!!

>Gigagakounibeli(2)
Λες να αρχίσω να ανησυχω;